De laatste rechte lijn

De Tour de France is afgelopen.
In de laatste rechte lijn van de slotrit gebeurde er geen verrassing. Geen aanval van de uitdager, gevolgd door een reactie van de gele trui drager. Zoals Zoetemelk het ooit flikte met Hinault.  De traditionele massasprint oordeelde over winst en verlies.
De laatste rechte lijn.
Sinds ergens in 2015 leerde mijn destijds 77-jarige vader met een laptop om te gaan. Facebook en Messenger. Op die manier kon hij opnieuw dagelijks contact houden met Italiaanse en Belgische familie en vrienden. En met de 4 kinderen. Twee al jaren in Italië en twee in België.
Aldus kon ik elke ochtend vertrouwen op een  boodschap. Gevolgd door een middagberichtje en een welterusten ’s avonds. Als ik eens niet op tijd antwoordde, was hij ongerust. Totdat hij begreep dat wij niet 24/24 op Messenger zitten koekeloeren.
Sinds de 13^e juli 2023, de dag van zijn 85^e  verjaardag, word ik elke ochtend wakker met een lege Messenger. De traditionele boodschap van 4, 5 of 6 uur ’s morgens is niet meer. Op die dag werd mijn pa namelijk met de ambulance naar de spoed gebracht. De derde keer in 8 jaar. Tevens de laatste keer, want de diagnose was niet mals: algemeen uitgezaaide kanker. De prognose : enkele maanden. De gevolgen: palliatieve zorg. Liefst thuis.
De berichten waren de laatste weken al verward geweest. De voertaal was geleidelijk aan veranderd van Frans naar Italiaans. En de tijden door elkaar gehusseld.
Nu zijn er geen berichten meer.
De finish is nog niet in zicht.
Maar een veelbelovende ex-wielrenner, wiens loopbaan crashte tijdens het Belgisch Kampioenschap in 1955 of 1956, waarna hij abrupt koos voor het leger, heeft zijn laatste rechte lijn ingezet.



THE END
23.07.23

TWIN TWIN

Nee, dit is geen Engels, dus het gaat hier niet over enkelvoudige of dubbele tweelingen.
'Twin Twin' is de fonetische uitspraak van de stad THUIN, aan de rand van de Ardennen, dichtbij Charleroi,Cerfontaine en de befaamde meren van l'Eau D'Heures. Een stad met hangende tuinen, net als Babylon, en enkele fenomenale panorama's.
We hadden een Huurhuis in het zicht aldaar. Het Panorama (in de 'rue du Panorama') had ons al overtuigd. Nu nog het huis zelve.
Viel dat even tegen, klein, vochtig, snel snel geverfd om de muffe geur van schimmel in de muren te verbergen, een geïmproviseerde trap naar boven met tredes die geschikt waren voor schoenmaat 20. Of kleiner. En de bovenverdieping was eigenlijk de veredelde zolder met saunagevoel. 
Enkel de tuin was gezellig.
Maar je woont niet in de tuin.
Nog minder in het panorama.
Terug naar af.
Twin Twin Twin


The End
19.07.2023

OKAY

Filosofen hebben doorgaans de neiging om hele dikke boeken te schrijven over ideeën die niemand goed schijntte begrijpen. Daarna nemen andere filosofen de draad op en besoerken de gedachten, totdat niemand meer goed weet waarhet eigenlijk over gaat?
Mijn vriendin is anders. Zij vat haar filosofie altijd gebald samen.
Indien er een ongeluk of rampje gebeurt, zal haar commentaar dikwijl zijn: "Het is niet OK, maar het is OK" In het Pools!
Meer heeft een mens  niet nodig om weer verder te gaan!

THE END
15.07.2023

Da House

Je zal het maar meemaken. 
Op zoek naar een woning vind je een leuke advertentie in Zelzate of all places.
De eigenaar vraagt wel eerst met hoeveel je bent, waar je werkt en wat je loon is en waarom j everhuist! ok legitieme vragen.
Ware het niet dat je ter plekke ontdekt dat het huis een ruïne is, met een tuin die al twee jaar geen verozrger meer heeft gezoen. Een jungel dus. So far so good, maar de eigenaar verklaart dan doodleuk dat hij het een leuke jungle vindt maar dat de nieus ehuurder dus vrij kan beslissne. Lees: zelf kan betalen om de tuin eer leefbaar te maken.
Tegen zoveel pretentie kan je uiteraard niet ingaan. Temeer de kleine ruimte binnenin bezaaid is met versleten , doorgerotte meubels die moeten blijven staan. Idem voor het tazpij dat al half opgegeten is door niet nader omschreven insecten!
really?
da house is derelict.
een junkpand ziet er veel beter uit!
maar zo hebben we ook eens Zelzate bezocht, de mooie brug en daarna hop naar Terneuzen.
Da house is RAUS.

THE END
06.07.2023

Geen Bordje Frieten


Gisteren na een bezoekje aan Zelzate de neuzen gericht naar de Waddenzee. Voordat we het beseften waren we al in Terneuzen aanbeland.
geen volk te zien; wel veel betaalparkings. Uiteindelijk onze wagen netjes afgezet op de parking van de enige brasserie in de omtrek en een hapje gegeten, zoals dat heet.
Bleek echter driekwart van het menu na 17.30 niet langer te gelden. Op zich geen nood, tenzij voor mij als notoire vegan die helemala niet houdt van salades (of groenten- of fruitmengelingen). 
Gelukkig was de Nederlandse (Zeeuwse) gastvrijheid oneindig.
Eerste voorstel : Caesars salade zonder kip en mozzarella. Nee, wegens die salade..
Mijn tegenvoorstel: de pasta Caprese zonder de mozzarella.
Nadat de dienster in de keuken overlegd had; kwam ze terug: de pasta is vers en met ei gemaakt. 
Oei... Nieuw tegenvoorstel: een bordje frieten.
De dienster schrok: 'een bordje frieten? dat kunnen we niet maken, je moet toch iets eten, niet alleen frieten.'  Daar ging mijn droom; na twee weken zonder frieten was een bordje vol toch best lekker.. Nee dus.
Nieuwe overlegronde in de keuken: ze hadden de hele keuken uitgekamd en een zak pasta uit de winkel gevonden... Ofel konden ze een avocadoburger maken, met friet erbij. 
ik hoefde nie

Quatsch?

In het Duits bestaat er een mooi woord voor 'onzin': quatsch! 
In Poolse winkels kan je een lekker gerstendrank kopen dat geen bier is. Het heet 'KWAS" (spreek uit; KWASCH'. ook razend populair in Oekraïene.
Vandaag terloops in Terneuzen geweest na een huisbezoek in Zelzate of all places.
In Terneuzen wijzen alle neuzen in een andere richting!
Toch zonder dralen en zonder zoeken een Poolse winkel ontmoet, op een pleintje vol plaatselijke junkies en fito dealers.
Schouders ophalen en gewoon een fles Kwas halen. Smaakt als de betere trappist maar zonder biersmaak. En geel gezond.
Dat is geen quatsch, die kwas.


THE END
04.07.2023

Online
Hier zijn we dan weer met de avonturen van Ome Jo. Nee, dat was de aanhef van een radiprogramma uit Nederland dat allang in de vergeetput is geraakt.
Het moet zijn, hier zijn we dan weer met een kortverhaal.
Als opfleuring van deze website.
Die dient om het eerste Deel van PETER COSTA EN DE BESCHERMERS te promoten.
Nu is het soldentijd. PROMOCJA in Polen en omstreken.
Op deze site is het 7/7 solden.
Dus beste mensen, niet aarzelen en bestel 'GGANTIJA', zoals elders op deze website aangegeven.
Als voldoende mensen dat doen, kunnen we met een gerust hart aan Deel 2 verder werken!

THE END
03.07.2023

Hoop doet leven

Vandaag een leuke dag in Doornik doorgebracht. Aanleiding van dit bezoek, op een steenworp van onze huidige woonplaats, de bombastische aankondiging van een rondreizende Provencaalse markt. Rechtstreeks uit de Franse Provence rondtoerend. Alsjeblieft.
Ter plekke bleek de markt eerder een bijeenkomst voor de lokale smurfen, hoop en al 15 kramen met waanzinnig dure producten die je tegenwoordig zelfs in de beter nachtwinkels kan kopen. Blauwbessenlikeur à 45 euro per 50 cl? Tsjonge!
Olijven à 32 euro de kilo?  Dan maar twee grote paarse knofloken gekocht. Dat kan nooit kwaad, tenzij voor vampieren.
Lichtelijk duizelig door de teleurstelling baanden we ons 5 minuten later reeds een weg naar de kathedraal die in Doornik uit willekeurig samengegooide gebouwen bestaat. Een architecturale anarchie, fier tronend tussen tientallen cafés aan de grote markt en die Provencaalse bedoening aan de andere einder.
Gelukkig werd onze namiddag gered door de toevallige aanwezigheid vna een grootste kunst- en ambachtenmarkt rond de kerk. Heel mooi handwerk, telkens vakkundig uitgelegd door de kramer van dienst.
Onze eerste halte betrof de lokale Tunesische thee en cichabar. Gezellig kletsmajoren met heerlijke drankjes.
Daarna flanerend tussen de kraampjes begon mijn maag te knorren! 16 uur en nog geen lunch gehad; wel een heerlijk vegan havermelkbrouwsel, vol gezonde spullen, eerder deze ochtend vakkundig klaargemaakt door mijn vriendin. Daarmee kan je gerust een halve dag rondtoeren zonder zorgen.
16 uur was echter ene twijfelaar tussen lunchen en avondeten: een lunchdiner het ware.
Niet veel keuze aan de Doornikse grote markt: de plaatselijke frituur a.k.a. kebabstore. Vegan falafel aanwezig. Oef!
Het terras zat overvol, ook al wegens slechts een tiental tafels beschikbaat voor ietwat meer mensen. We gingen bijgevolg zitten aan een tweezitter naast een bezette tafel. Nou ja, bezet, het ging om een lokale attractie (V, geen M) die luidkeels commentaar leverde bij alles wat er rondom ons gebeurde. Het mooi orgelconcert dat inzette met een mooie versie van ‘Ne Me Quitte Pas’ werd steevast beantwoord met boegeroep en onvertaalbare schunnigheden, vergezeld van de nodige maagoprispingen. Elke voorbijganger werd getrakteerd op een aanmerkingen en toen de stadtravestiet langs paradeerde in een groene jurk en een paar luxepanties, al zwaaiend met een witte blindenstok voor de gelegenheid voorzien van een wieltje aan de voorkant, was het helemaal van de dam.
Ons niet gelaten, wij bleven dapper verder genieten van falafel/friet en dergelijke.
Achter mij vriendin zat een gezinnetje met drie blonde kinderen; één jongen en twee meisjes. Ze zaten te janken omdat ze honger hadden wellicht. De ouders, gelet op de leeftijd van de kindjes, ergens achteraan in de twintig, zagen er uitgeblust uit. De vader zat schrijlings op zijn stoel, nietsziend te staren naar de kathedraal terwijl hij zuchtend nipte van een blikje Jupiler. Het voorhoofd gegroefd door rimpels verraadde zijn gemoedstoestand: de hoop opgegeven voordat zijn leven echt begon.
Zijn vrouw probeerde de kinderen te sussen “De frietjes komen eraan!!!”, terwijl zij half wanhopend rondkeek, alsof op elk ogenblik een goede fee zou langskomen om alles weer recht te trekken. Geen tijd, prioriteit en wellicht geld voor verzorging zag zij eruit als een bejaarde man die zich niet meer scheren kon. Ook hier was de hoop allang verdwenen. De vijf mensen zagen er uit alsof ze uit ellende geen douches namen, uit vrees voor onbetaalbaar water. Zelfs toen de frietjes en burgers eindelijk aangebracht werden, bleef het gezin amechtig ongelukkig.
Op dat moment heb ik zin om op te staan en en hen mee te delen dat HOOP altijd bestaat en dat elke dag goed genoeg is om te vechten voor jezelf en je gezin. Stand up and fight…
Maar wie ben ik om dit voor anderen te beslissen?
En ik dacht even terug aan de periode tussen 1991 en 1997, toen ik voor mijn doctoraat dagelijks vertoefde tussen de junkies van Brussel tot Amsterdam. Ook bij hen was de hoop allang dood en begraven. Mijn dagelijkse pogingen om dit om te draaien, haalden destijds ook niets uit.

Misschien, heel misschien, zouden wij allemaal samen een club van superhelden moeten vormen. Niet om mensen te redden, wel om mensen opnieuw een sprankeltje hoop te geven.
Zomaar. Als nieuwe start.

Hoop doet leven.
En leven is alles wat we hebben. Maar eerst moet je dit beseffen. Daarna kan je verder.

THE END
02.07.2023

Wereldrecord

Men zegt.
Men zegt zoveel.
Men zegge het voort.
Mens erger je niet. Ik echter wel. Men zei immers dat ik veel praat. Zeiden ze al op de lagere school, waar ik grossierde in straffen wegens kletskouserij. Elke dag opnieuw, elk lesuur eigenlijk.
Gisteren, dus vele jaren later, dacht ik plots van de nood een deugd te maken. Het wereldrecord kletsmajorisme verbeteren. Todat ik ontdekte dat het Guinessboek sinds anno 2019 een Indiër vermeldt die maar liefst 90 uur aan één stuk doorlalde. Dat zijn bijna vier dagen.
Daarnaast bestaat er een Fransman die in 2009 een niet geregistreerd wereldrecord brak door 124 uren aan een stuk te speechen over de deugden van Salvator Dali! Dat zijn ruim 5 dagen.
dat haal ik niet. een mens moet ook slapen en eten.
Dus buig ik mij over een ander record.
Van de nood een deugd maken.
wordt vervolgd!

THE END

01.07. 2023

Kafkaatje
Een dik jaar geleden, het kan ook al langer zijn, kregen we van onze gemeente een driepartijencontract voorgelegd omdat wij als gastgezin enkele Oekraïense vluchtelingen herbergden zoals dat zo mooi heet. ook al maken ze tegenwoordig geen herbergen meer, enkel B&B'sn airBnB en dergelijke, doch dit geheel terzijde.
So far so good.
In dit contract, getekend door de vluchtelingen, de gemeente en wijzelven, staan enkele do's and don'ts alsook een maandelijkse som die de gemeente aan de herbergers overhandigt, dit door afhouding bij het zogenaamd equivalent leefloon van de gasten.  Een equitabele discussie zeg maar.
So far nog altijd so good.
Vanaf nu wordt het echter better.
Enkele maanden na het tekenen van dit contract, we zeggen en schrijven de maand juli van het al dan niet gezegend jaar 2022, werd één van onze twee gasten (de helft dus) door de gemeente geplaatst in een zorghotel. Leuk voor alle partijen.
Fast forward naar vandaag , de laatste dag van juni 2023.
Wij ontvingen een nieuwe overeenkomst.
Geldig voor de eerstvolgende 12 maanden.
Op dat contract nog altijd TWEE gasten.
Per aangetekende zending ontvangen. Van de gemeente. Diezelfde gemeente die één jaar geleden die ene gast zelf herplaatste.
Blijkbaar zijn ze het vergeten.
Of niet genoteerd?
Nochtans betalen ze elke maand een flinke huur voor dat zorghotel.
Geheugenverlies?
Wie zal het zeggen.
De betrokken gast kreeg inmiddels twee brieven: één met hetzelfde allang achterhaald contract en één met de verlenging van de overeenkomst met het zorghotel.
Administratieve overlast?
of het ultiem bewijs dat A.I. NIET bestaat: het is 'artificiële logika'. Onvermuwbare leegheid.
Kafkaatje.

THE END
30.06.2023

See You later Navigator

Sommige navigators hebben kuren, anderen starten niet altijd op. Met Google Maps kan je elke navigator omzeilen, ook al is het niet handig, zo’n klein scherm.
   Maar in de wonderlijke en wonderbare slingerpaden in de Vlaamse Ardennen zal zelfs de meest geavanceerde navigator vroeg of laat een verkeerde keuze maken. Deels omdat er nu overal ‘fietsstraten’ opduiken, waar lokaal wagenverkeer wel in- en uit mag rijden. De navigator weet echter niet hoe lokaal jij dan wel bent.
   Sommige straten zijn dan weer plots gepromoveerd tot éénrichtingsverkeer, terwijl de smalste veldpaden plots dienst doen voor verkeer uit beide richtingen.
   Doodlopende dorpswegen tenslotte zijn al helemaal een onbekende in GPS-land. Gelukkig kan je meestal wel ergens via een onverdachte oprit rechtsomkeer maken.
   Doch de leuze in Leuze en omstreken luidt: eens in de Vlaamse Ardennen of de Waalse tegenhanger, de Pays des Collines kan je beter zingen “See you later Navigator”. Rijden met een kompas totdat je weer in de bewoonde wereld bent.

THE END
04.05.2023

Drie

Boris was niet erg blij. Je zal het maar voorhebben, een stent in de slagader van je rechterbeen en dan nog een bijkomende infectie oplopen omdat in het ziekenhuis de dienstdoende nachtarts er niets beter op had gevonden dan je loszittende grote teennagel hardhandig te verwijderen. Terwijl je zwaar gehavende voet de reden van de operatie was geweest.
   Enkele dagen later moest Boris zodoende naar de huisarts die oorkrabbend antibiotica voorschreef voor enkele dagen; daarna zou de labo-uitslag van het teenuitstrijkje uitwijzen of er nog iets anders moest gebeuren.
   Amper de huisartsenpraktijk verlaten had de mankende Boris zijn voorschrift al weggekeild om vier dagen lang met kruidenthee zijn infectie succesvol te bekampen.
   Daarna beleefdheidshalve toch naar de huisarts gebeld. Die deelde hem mee dat hij maar liefst drie bacteriën had.
   Boris dacht even na en bulderlachte toen. “Drie? OK, die kan ik wel direct de baas want normaliter heb je met miljoenen bacteriën te maken. Ja toch?” Hij legde de hoorn neer en schudde zijn hoofd. “Tsjonge die artsen worden lomper met de dag.”

THE END
03.05.2023

From Russia with Love

Er was eens een oorlogsvluchteling die in België belandde. Daar werd hij door allerlei instanties geholpen. Ook door een behulpzame cardioloog want de arme man moest dringend een kijkoperatie ondergaan om te zien wat er was gebeurd met een stent die hij 20 jaar geleden in een jonge ex-Sovjetrepubliek ingeplant had gekregen. Stents op kleuterleeftijd zijn zeldzaam, in alle landen.
   So far so good. The cardioloog had connecties in een welbekend Universitair Ziekenhuis waar een zogenaamde topchirurg de gewoonlijke wachttijden sterk inkortte van zes naar twee maanden.
   Op D-dag toogden wij wagengewijze naar het Ziekenhuis, voornamelijk om te tolken. Na enige tijd kregen we ook de chirurg te zien die allerlei vragen stelde en informatie verstrekte.
   Als amateur detective en immer nieuwsgierige observant had ik daarna ook nog een dialoog met de arts. Een uiterst interessant gesprek waarin de dokter zonder het te beseffen de ware reden van zijn snelle operatie verklapte. Geen medelijden, hoewel dat uiteraard nooit uitgesloten is, maar pure ‘wetenschappelijke nieuwsgierigheid.’
   Bleek immers dat na de val van het U.S.S.R. de ziekenhuizen en artsen in alle ‘nieuwe’ onafhankelijke ex-deelrepublieken om het even welk (tweedehands)materiaal importeerden om toch maar aan geneeskunde te kunnen doen. De chirurg was dan ook razend benieuwd naar het materiaal dat zij zouden ontdekken tijdens het eerste deel van de kijkoperatie. Om daarna te kunnen beslissen of er een nieuwe stent moest bijkomen.
   De operatie verliep vlekkeloos. Geen idee wat de vondst was, maar een nieuwe stent werd geplaatst.
   Ik ben er zeker van dat ergens in een studiekamer een chirurg nu bezig is aan de paper van zijn leven. De formele vaststelling van welk materiaal er destijds werd gebruikt voor hartchirurgie in het post-Sovjettijdperk.
   Hoor je de Nobelprijsbellen al rinkelen?


THE END
02.05.2023

Everytime you call me senõr (oelalalala)
 
Vandaag had ik prijs. Letterlijk.
Op bezoek bij het prachtige kasteel van Modave, niet ver van Huy en niet te verwarren met de kastelen van Moldavië die erg dicht bij Transsylvanië aanleunen, ontdekten we dat de binnenkant bezoekbaar is. Leuk.
   Het is niet gratis maar minde duur dan de gemiddelde Brusselse musea om maar één ongemak te noemen. De prijs bedroeg 9.50 euro met een speciale digitale vertelpen in acht talen! En senioren  moesten slechts 8 euro betalen. Bleek dat senioren 60 plussers zijn. Hoera! Hoezee, mijn allereerste tegemoetkoming. Mijn allereerste seniorenaankoop. Hoewel het verschil niet echt hemeltergend was. Ik dacht eerder aan 50% ?
   Maar goed, soms is de wereld rechtvaardig!

THE END
30.04.2023

Tulpen uit Frasnes-Lez-Anvaing

Vlakbij Ronse, net over de onzichtbare taalgrens, ligt een kluwen van gehuchten en dorpjes met het postnummer 7910 (gemeente ANVAING). Eén van die gehuchten heet ‘Saint-Sauveur’, de heilige bevrijder, plek waar mijn vader werd geboren in 1938. Een ander gehucht heet ‘Frasnes-Lez-Anvaing’. Tip voor de luiere spreker: zeg nooit ‘Frasnes’, want er bestaat ook ‘Frasnes-Lez-Buissenal’, eveneens met postnummer 7910. Zoals Dergenau en andere. Je wilt er echt niet verdwalen.
   Op één van onze automobiele trektochten kwamen we vandaag langs een onooglijk veld waar een verouderd plakkaat de toevallige voorbijrijders (je wilt er echt niet wandelen) uitnodigt om bloemen te plukken. Dit moeten ze ons geen twee keer zeggen, maar waar was de ingang? Ke kon toch moeilijk zomaar het veld oprijden?
   Wij dus wildparkeren langs een van de schaarse huisjes aldaar. Geen bloemist te zien. Totdat wij aan het begin van het veld een houten toonbankje ontwaarden. Met instructies en twee scherpe aardappelmessen. En een verroeste geldbak. Bleek dat je op basis van vertrouwen zoveel bloemen mocht afsnijden als je wilt en dag betalen via het geldbakje. Ditmaal waren er enkel tulpen. Tegen 60 cent het stuk. Geen slechte zaak.
   Wij hadden in de buurt al aardbeien, aardappelen, prei, kolen, uien en eieren ontdekt via dergelijke verkoopsystemen, maar bloemen nog nooit.
   Voor mijn vriendin waren het drie weekenden in een rij tulpen. Eerst in het Keukenhof, daarna Floralia Brussel en nu hier vlakbij thuis.
   Onthoud de naam: Frasnes-Lez-Anvaing.
   Het is geen frats.

THE END
29.04.2023

Pannenkoekenpan

Sinds enkele weken zijn we de trotse bezitters van een driedelige set koekenpannen van het merk ‘Master Chef’. Vanaf de eerste bakpartij (vegan stuff uiteraard) waren we direct gewonnen. Heel eenvoudig in onderhoud en de kwaliteit is uitstekend; alles smaakt veel beter dan voorheen. Psychologische uitleg? Zelfhypnose? So what? Het resultaat telt!
   Vanmorgen waren we dan pannenkoeken aan het bakken en stelde ik mij de terechte vraag: waren de pannen dan plots pannenkoekenpannen? En de pannenkoeken zelf waren dan koekenpannenkoeken.  Om het eenvoudig samen te vatten.
   Hoe de pannenkoeken smaakten? Geen idee want ze waren niet vegan. Maar het bord waarop ze lagen is nu leeg. Toch een hint nietwaar?

THE END
28.04.2023

Foute Boel

Enkele dagen geleden hebben we een reeks zeswoordverhaaltjes opgestart. Leuke en spannende uitdaging.
   Echter, vandaag plots gemerkt dat het niet klopt. Het moet zijn: ‘zeswoordenverhalen’ want anders staat er ‘zes woordverhalen’. En verhalen bestaan altijd uit woorden. Tenzij je ‘?!@@@’ als proza wil interpreteren. Of gewoon puntkomma schrijft. Hoewel, dat is ook een woord. Spelingen van het lot en woordspelingen zijn eveneens toegelaten. Verkeerde spelwijzen echter niet!
   Hoe dan ook, foute boel was het.

THE END
27.04.2023

Molens

Waar is de tijd van de molens naartoe? Vervangen door snellere en efficiëntere maalderijen in een of ander bunkergebouw. Hier staan nog enkele molens, bijvoorbeeld bij Ellezelles. Een prachtige relikwie die echter werkloos toekijkt hoe steeds meer mensen een slag van de molen opdoen. Zonder wieken, het gaat vanzelf.
Zouden daarom die molens niet meer werken?

THE END

26.04.2023

DOWIDZENIA et AU REVOIR

Ik gebruik zelden een agenda, toch heb ik twee van die exemplaren. Eén is voor het werk, want je wilt toch geen deadline uit het oog verliezen. Een tweede voor privédoeleinden, inclusief enkele pagina’s voorbehouden voor titels van kortverhalen die mij binnenschieten op een onbewaakt ogenblik. Titels die dan geheugengewijze aan een onderwerp of plot gelinkt zijn.
   Vandaag keek ik nog eens naar die titels. Mijn lodderig oog viel op ‘Dowidzenia et Au revoir’, een Pools-Franse versie van ‘Hasta la Vista’ en ‘See you later alligator’. Het probleem is dat ik de link vergeten ben. Vandaar dat ik hier en nu, ter plekke, een nieuw plot verzin.
   Het is niet eens zo moeilijk. Ik zit op een wankele bureaustoel. Tamelijk nieuw, een jaar of zo. Met verstelbare hoogte EN met verstelbare rugleuning, inclusief een neutrale stand waarin je rug bepaalt hoe ver je zit. Alles goed en wel totdat mijn vriendin ontdekte dat je op die manier een halve ligstoel hebt. Een nieuwe functie die ik ’s avonds altijd gretig gebruik.
   So far so good, ware het niet dat een bureaustoel geen schommel is, zodat langdurig geschommel tot schade leidt.
   Het actueel resultaat; te pas en te onpas schommel ik achteruit wat soms onverwacht is. Niet zo ideaal om geconcentreerd te werken.
   Elk probleem heeft echter een oplossing; straks ga ik de moeren weer vaster vijzen en dan is de bureaustoel weer zo betrouwbaar als voorheen.
   Dan kunnen we terecht ‘Dowidzenia en Au Revoir ‘ zeggen tegen gebeurlijke ongelukken! Alsook tegen het misbruik van de stoel als schommel.
   Hasta la Manana!
   Hasta la Pasta voor wie nog moet eten.


THE END
25.04.2023

zeswoordverhalen, deel 3.

Ditmaal zonder commentaar:


Het was ijskoud. Buiten tropisch warm.

De advocaat haalde verhaal bij vlagen


THE END
23.04.23

ZESWOORDVERHALEN, deel 2


Eén inzending (via FB): 

"Ik lees je verhalen elke zondag"

mooi gevonden!

en nu nog eentje uit eigen hand:

"Enkele rit kerkhof, zei de passagier"

en dan eentje van VIER woorden: "De handgranaat viel oorverdovend"

morgen meer!
Doe ook mee!

Zeswoordverhalen.

De legende wil dat Ernest Hemingway het kortste verhaal ooit schreef: "For sale: baby shoes, never worn”.  Dat was een geniaal verhaal, temeer het ook een advertentie betrof. Hemingway of niet: dit verhaaltje genereerde competities in ‘zeswoordverhalen’, waarbij de titel ook meetelt. Vandaar dat de meeste van deze teksten GEEN titel bevatten.
   Opgelet, er bestaan talrijke versies en concepten van kortverhalen, zoals de flash-stories (minder dan 500 woorden) of nog de ’50 words stories’ deze verhalen moeten exact 50 woorden bevatten, niet 49 of 51. VIJFTIG!
   Leuk, maar een mens moet kiezen, dus ik ga voor de zeswoordverhalen, ook al omdat die aartsmoeilijk zijn.
   Ik schrijf er hier alvast drie neer, waarbij de eerste slechts 5 woorden omvatten (mag ook: zes is het maximum):

1) Ik schreef reeds drie woordverhalen.
2) De stortvloed bereikt onze zolder.
3) Zonder valscherm werd het uitzicht verticaal

Wie zelf ook wil proberen, ga je gang en stuur je verhalen op. Ik publiceer die dan de volgende dag!

Schrijven maar!

THE END
21.04.2023

Flower Power

Van 1968 tot midden jaren zeventig vierde de ‘Flower Power’ hoogtijd. De Hippies van alle rangen en standen, leeftijden en kleerdrachten verspreidden de ‘Love and Peace’ filosofie wereldwijd.
   Het was eveneens de tijd waarin wij op school leerden dat de FLOWERS in Lissen en Hillegom heersten: de twee uitersten van het Keukenhof. Wij woonden toen in Nederland, vandaar deze aandacht op school!
   Anno 2023 is het Keukenhof nog enkel geassocieerd met Lisse, maar de bloemen stralen nog als vanouds. Nochtans blijven de mensen ‘Tulpen uit Amsterdam’ zingen. Alsof de wallen en grachten vol bloemen zouden staan.
   Gisteren is mijn lief daarheen gereden, met haar vriendinnen en hun kinderen. Vroeger moest je bij thuiskomst enkele weken wachten op de ontwikkeling van je foto’s. Nu had ik er al tientallen gezien voordat iedereen thuis was.
   Ik moet het toegeven: flower power heerst nog steeds!


THE END
16.04.2023

Het friet uurtje

In Ronse staan proportioneel meer frituren dan elders in het land en omstreken.  Eén ervan heet ‘het friet uurtje’. Vond ik bijster origineel. De eigenaar heet Yves. Niet te verwarren met de eigenaar van ‘Frituur Yves’ aan het station, die heel waarschijnlijk een andere naam heeft. De eigenaar van het geklasseerd monument ‘Local Unique’, overigens een uitstekend café, heet trouwens ook Yves. Zou dat toeval zijn? Of is Yves simpelweg een populaire naam?
   Intussen, na enkele keren wakker pendelen tussen Oudenaarde en Brussel en ettelijke autoritjes doorheen de Vlaamse Ardennen, heb ik echter geleerd dat het ‘Friet uurtje’ niet origineel is. Zowat elke gemeente alhier heeft zo’n barak staan.
   Tijd voor een betere naam me dunkt. Tenzij de eigenaar geen verwarring wil scheppen. Zoals aan het station.


THE END
15.04.2023

Big Bisou(s)

Lang voordat betweters de geschiedenis herschreven en zowat elk kindvriendelijk mens verdacht maakten, had de guitige Franse zanger Carlos een lokale wereldhit met zijn liedje ‘Big Bisous’. Een dansbaar liedje voor de betere doe-het-zelvers en durfallen… Carlos had nog andere hits, maar daar lagen velen destijds niet wakker van. Dat Carlos een boezemvriend was van die andere wereldhitter Joe Dassin, evenmin.
   Big Bisous dus.
   Daar moest ik vanmiddag even aan denken toen ik tijdens een welverdiende werkpauze mijn vriendin op enkele rake kussen trakteerde. Het voordeel van thuiswerk weet je wel. Mijn partner was echter even aan het rusten en vroeg mij terloops, “Zeg, hoe oud ben jij eigenlijk?”. Blijkbaar is er een kusjesquote per leeftijd ingevoerd en niemand heeft mij op de hoogte gebracht.
    Daar veeg ik echter vierkantswortelig mijn voeten aan. Beter nog, als er zo’n quota bestaat, dan is ie volgens mij recht evenredig met de leeftijd; dus hoe ouder, hoe bouder!
    Attention, Embrassez-vous, Big Bisous.

THE END
14.04.2023

Bloemetjes

Wie feest, zet de bloemetjes buiten. Vreemd. Ik heb altijd geleerd dat het een bloempje was. Muurbloempjes bestaan ook. Die zetten dan zelden of nooit de bloemetjes buiten. Die blijven thuis, gehecht aan de warme haard tussen vier muren.
   Vandaag scheen de zon, toch bleven de bloemetjes netjes binnen. Want mijn lodderig oog had zowaar een storm ontwaard. Ergens ver weg buiten de stadsmuren.
   Nu de nacht is aangebroken, is de storm volop aan het woeden. De wind zet de bloemetjes buiten. Maar ik pas voor vandaag.

THE END
12.04.2023

In de bijt

Er zullen altijd vreemde eenden in de bijt bestaan.
Vanavond heb ik echter echte eenden gezien die vreemd waren in de bijt.
Het regent pijpenstelen en in plaats van in hun vijver te blijven, zijn de vier eenden uit een van de vorige verhalen (drie bruine en één groene) letterlijk uit hun bijt gestapt en waggelen, so we speak, hier vlakbij de lokale snelweg in het zompige gras rond om onbekend eten op te pikken. Of te bijten.
Terwijl de wagens aan een niet onaanzienlijke snelheid voorbijrazen. In het donker. Op een spiegelglad wegdek!
Hier zijn bijgevolg alle eenden vreemd.

THE END

11.04.2023

Een mooie dag

Alle dagen zijn mooi maar vandaag was een schitterende paasdag.
Doet me denken aan dat liedje van THE KIFFNESS met dat zeurderige, half vals gezongen maar toch zo schitterend refrein

Lord, I thank you for sunshine
Thank you for rain
Thank you for joy
Thank you for pain
It’s a beautiful day

Let uiteraard op het aanhef ‘Lord’; het betreft eigenlijk een loflied dat je in de kerk zou zingen. Maar wat zou het.

ik heb het lied net onder de knie, gitaarsgewijze dan, en heb er de volgende verzen aan toegevoegd

…thank you for rain
thank you for everything in vain…

Kwestie van consequent te zijn: een mooie dag komt er altijd na veel vallen en opstaan.

Een alternatief voor de pendelaar is dan

… thank you for rain
thank you for not missing my train…

Probeer het!!!

THE END
09.04.2023

Boek kwijt ?

Gisteren het verhaaltje meegekregen? Tien pond grutten, oftewel grutten van boekweit. Heerlijk en eerlijk gezond?
   ‘Sarrasin’ zoals het edelmoediger klinkt in het Frans. Of ‘Griszana’ in het Pools. Of ‘grano saraceno’ in het Italiaans; je want je meteen in een film over de Kruistochten. Niet in de polders waar aardappels verzuipen en de mensen nog enkel boekweit kunnen koken om te overleven.
   Er bestaat een boek over deze miraculeuze culinaire reddingsboei. Maar ik ben dat boek kwijt.

THE END
08.04.2023

Iene Miene Mutten

Tien pond grutten, tien pond kaas. Iene Miene Mutte, jij bent baas.
   Velen kennen dit aftelrijmpje nog.
   Weinigen kennen grutten nog.
   Nochtans populair net na de 2^e Wereldoorlog: gerookte boekweit in kokend water laten verzachten en hupsakee je had een gezonde en voedzame maaltijd. Zeker als er niets anders was.
   Anno 2023 is de grutten van boekweit helemaal verdwenen. Tenzij in de biowinkels waar je voor 250 gram boekweit gauw 5 à 6 euro’s kwijt bent. Dat is 20/25 euro per kilo.
   In heel wat Slavische landen lachen ze met die prijzen; daar kost boekweit zo’n 2 euro’s per kilo. Althans voor de Oekraïene oorlog. Sindsdien is ook in Polen en Oekraïne de boekweitprijs verveelvoudigd.
    KASZA heet dat daar (spreek uit kasja, zoals Sasha maar dan met een K). Enorm populair! En naast boekweit kan je ook haver, gerst, gierst, Manna (zoals in de Bijbel), rogge, spelt en andere graansoorten vergrutten.
   Goeie grutten, het is weekend!


THE END
07.04.2023

You Talk Too Much

Zot zijn, doet geen zeer. Zeker als je in Zottegem woont. Daar zijn noeste werkers deze week het station aan het transformeren. Resultaat, wie ten zuiden van Zottegem woont, kan niet meer rechtstreeks naar Brussel sporen, maar moet een omweg maken via Gent. Ach ja, waarom ook niet?
Van het ene eeuwige bouwwerf naar het andere.
   Op de verlengde terugweg Brussel-Gent-Ronse zat ik in het zonnige venster te soezen totdat mijn geoefend oor een conversatie ontwaarde. Een telefoongesprek dat in de privésfeer thuis hoort. Niet op de trein of op een andere openbare, al dan niet geprivatiseerde, plek.
   Het ging om de plaatsing van een minderjarig kind. De telefoniste probeerde via een juridische gesprekspartner een transfer te bekomen. Ik bespaar de lezer de details. Want ik bescherm de privacy van de mensen.
    Sommige anderen praten helaas teveel.


THE END
05.04.2023

De Kleine

Lang geleden toen mijn leeftijdsgenoten en mezelf nog de schoolbanken van het secundair onderwijs teisterden en de weekends halftijds doorbrachten met het schrijven van straffe strafopdrachten, hadden ik met mijn kameraad Patrick ‘de kleine‘ uitgevonden. Een fictief personage dat best zinnige dingen zei. Of soms puur surrealistisch uit de hoek kwam.
   Als een leraar iets onverstaanbaar zei, vulden wij dat gauw aan met allerlei rare zinnen. Onze favoriet was: “…zei de kleine, en hij kocht daarna een grote fles wijne…”. Het rare was dat we dat destijds perfect begrepen. Nu, 45 jaren later, snap ik er echt niets meer van. Maar de stopzin komt af en toe nog eens uit de mouw. Zei de kleine en hij had het toen erg kou…

THE END
04.04.23

Kort

Door de bocht genomen klopt de titel wel met de rest van het verhaal. Verhaal het anders maar op iemand anders. Andersluidende titels waren ongepast geweest. Want wat geweest is, is geweest. E komt niet meer terug! Terug naar de kust was zo’n éénhitwonder of heet het nu een wonderhit? Een set, game and match.
Ik zou het echt niet weten! Wat ik dan wel weer weet, is dat surrealisme een moeilijke stiel is. Misschien zou de schoenmaker bij zijn eigen leest moeten blijven, of voor wie dit leest, de schrijver op zijn klavier. Zoals de pianist, maar zonder muziek.
Voordat ik het vergeet: dit kortverhaal wordt dinsdag opgevolgd door een ander schrijfsel. Want morgen treedt een nieuw tijdperk in. Een klein perk, maar toch nieuw. Vanaf morgen bied ik namelijk ook iets aan voor de niet-Nederlandstalige vrienden, fans en lezers: elke week een hoofdstuk

03.04.2023

Mettertijd

Ze zeggen dat de Tijd de vierde dimensie is. Ze zeggen dat niet sneller gaat dan het licht. Ze zeggen ook, hoe sneller je reist, hoe trager de tijd. Ze zeggen zoveel…
Mettertijd denk je dan, zou het omgekeerd dan ook waar zijn? Hoe trager je beweegt, hoe sneller de tijd. Bij totale stilstand gaat de tijd dan zo snel dat je het niet meer kan belopen? Deze stelling vloekt met alle ervaringen die mensen hebben: als je stilstaat, of zit en je doet niets, dan treedt verveling toch snel in? En dat gaat dan gepaard  met de perceptie van een zeer trage tijd. Maar je reist niet aan een hoge snelheid. Integendeel.

Tijd is een rare dimensie. Ook in de Engelse betekenis van ‘rare’: het is zeldzamer dan goud of saffraan, ongrijpbaar zelfs. Zogauw je aan het NU denkt, zit je al in het verleden. Enkel de toekomst kan je dan nog verrassen. En ook dat gaat voorbij. Erg snel zelfs. Voordat je het weet, wil je nog heel veel, maar kan je lichaam niet meer mee. Vandaar dat ik zelf fanatiek blijf sporten en veel wandel. Vanuit het besef dat stilstand onherroepelijk is. Als je plots zou stoppen, bijvoorbeeld enkele week zalig lummelen,  zou het daarna nog mogelijk zijn om de schade in te halen?  Uiteraard als je 20 of 30 bent, minder vanzelfsprekend als je de veertig nadert, minder waarschijnlijk als vijftiger en case closed als zestiger.

Zo kwam mijn lief laatst terecht in een Zwitsers hotel.'s Morgens filmde ze de mooi versierde gangen en de prachtige antieken eetzaal. Daar werd ze aangeklampt door een groep eerder bejaarde medemensen. Een leuk gesprek ontstond en mondde uit in een leuk moraal van het verhaal. De bejaarden hielden zich bezig met domino, kaarten en bordspelletjes. Ondertussen mijmerend staren naar het meer en de bergen daarachter. Ze wilden daar nog gaan wandelen, maar het ging niet meer. En wij, minder bejaarde of jongere mensen, vullen onze dagen met werken en karweien, terwijl het NU is dat we zouden moeten wandelen en reizen.  Later wordt het moeizamer of schier onmogelijk. Helaas stellen wij dan vast dat wij geen tijd daarvoor hebben.

Wie tijd heeft, kan niet. En wie kan, heeft geen tijd. Is dit nou het echte leven? Of moeten we gewoon eens op een zalige dag opstaan en roepen ‘Now is the time!’ ?

The End
01.04.2023

Waar meeuwen geeuwen

Meeuwen in het binnenland. Het is eens iets anders.
Brusselse meeuwen kon ik nog begrijpen, van Terneuzen naar Antwerpen en dan via het Albertkanaal de boten volgen. In vogelvlucht is dat niet eens zo ver.
Op een dag zag ik echter meeuwen in de Vlaamse Ardennen. Geen hele school of meute maar een gigantisch aantal. Zij bedekten de plaatselijke vijvertjes met een donslaagje.
Tsjonge!
Even nadenken. De schelde! Weer Antwerpen, dan zuidwaarts naar Gent, richting Frankrijk en obligaat langs Oudenaarde passeren. Maar waarom daarna een ommetje doorheen Ronse? Te laat voor de Bommels, te vroeg voor de Fiertel.
Wellicht de geur van lekker eten alhier? Of waren ze afgeleid door het Spaanse hotel dat allang niet meer Iberisch is en nog minder hotel? Zouden ze gedacht hebben aldaar een dutje te kunnen doen? Eventjes andere vogels die naar het zuiden vliegen, imiteren?
Wie zal het zeggen?
En de meeuwen? Die geeuwden en vleiden zich in het gras. Klaar voor een schoonheidsslaapje. Zonder de zee, zonder het strand. Maar met de geur van lekker eten, alomtegenwoordig.

THE END
31.03.2023

Weer over het weer

Eén van de bekendste hard rock songs is ‘Smoke on the water’ van de fantastische groep Deep Purple. De inspiratie voor het lied was een brand in een villa aan het meer van Montreux waar de bandleden logeerden. De rook sijpelde onder de verandadeuren door en zweefde boven het water!

Het leuke van het meer van Montreux is dat het aantoont dat de precisie van de Zwitserse klokken en bij uitbreiding van alle Zwitsers toch niet perfect is. Want al naargelang de plaats waar je je bevindt heet het meer ‘Lac Leman’, ‘Lac de Genève’, ‘Lac de Lausanne’ of, zoals gezegd, ‘Lac de Montreux’. Dan zijn de Italianen toch logischer met sneeuw op de Lago Maggiore (het liedje van wijlen Mortimer Shuman in het Frans).

Sneeuwen doet het nog altijd in de Alpen, zowel in Zwitserland als in Italië: het weer is namelijk een ander theoretisch concept dan het ‘klimaat’. Vandaar dat het de laatste weken vooral regent.

Mijn vriendin Switlana vertoeft nu enkele dagen aan het meer van ‘Gen-aus-man-treux’. Ze heeft Lausanne en Vevey al bezocht, gelogeerd in Montreux en terwijl ik deze woorden schrijft, rijdt zij naar Genève. Op de weerapps stonden gisteren en vandaag de regenbuien voorspeld. Mijn vriendin heeft echter enkel zon gezien. Vandaag startte de dag met wat wolken, doch ook daarna kwam de zon volop schijnen.

De uitleg die Switlana verschafte, is simpel:  het weer is gemaakt door de mens, niet door de natuur! Jij en ik zijn ook mensen, dus als mensen in harmonie leven, kan de natuur ook het weer bewerken en ook opstaan. Met een positieve attitude krijg je dus het gewenste weer.  

Onthoud deze wijze woorden: je bewerkt het weer zelf.

THE END
30.03.2023

Tik Tak

De klok tikt voor ons allen. Tik tak (of tik tok al naargelang het een metalen of houten klokwerk betreft). Tik tok is dan ook al een sociale medium en tic tac een lekker snoepje, zeer geliefd bij tandartsen omdat menig kind of volwassen er zijn tanden op stukbijt.

Als je in Polen in het bos wandelt en je hoort ‘Tak’, kijk dan niet naar boven want ‘tak’ betekent ‘JA’! tak toch? In Oekraïene van hetzelfde.
En vandaag moest mijn Oekraiense schoonvader op bezoek bij dokter Tik. Hij vroeg ‘TIK?’ Ik zei dus ‘TAK’.
ja toch?

HE END
28.03.2023

Eendrachtige eenden

In het heelal is het alle dagen carnaval, vooral op één plek welteverstaan.
Die plek is moeilijk te vinden. Reis maar eens mee.
Temidden van haast ontelbare sterrenstelsels heb je er eentje waar een zonnestelsel ligt met een planeet TERRA, en daar ligt Europa, en daarin België, daarin Vlaanderen met Oost-Vlaanderen, de Vlaamse Ardennen en Ronse. Pal in het centrum ligt het Bruulpark en de Hoge Mote, met enkele vijvertjes waar eenden welig zwemmen en rondvliegen.
Vorig jaar in juni kwamen er heel wat baby-eendjes bij (hoe noem je die anders? Eendjejes?) Eén kwartet was opvallend: drie bruine eendjes vergezeld van één eend met een groen kopje.
Welnu, eendracht maakt macht, want vanmorgen heb ik ze teruggezien: groter dan ooit maar nog steeds samen. Drie bruin, één groen!

THE END

27.03.2023

Arrabbiata

Razernij en Italianen gaan goed samen. Voordat één van die WOKE-imbecielen aanstoot neemt aan deze openingszin: ik ben zelf half Italiaan dus ik mag zoiets zeggen! Temeer het getuigt van de oprechte, emotionele stijl van Italianen. ARRABBIATA klinkt dan ook als hondsdolheid in het kwadraar.  Zo hoort het ook !
De meest bekende uiting van de arrabbiata is de gelijknamige super pikante pastasaus. De eerste keer dat ik penne all’arrabbiata proefde was in 1980. Een helse openbaring: je keel staat in brand en toch blijf je eten want de saus is geen platvloerse pikantheid, geen tomatensaus met zoveel mogelijk pepers. Nee het is een geraffineerde omzeiling van je smaakpapillen die ondanks de moord en brandtoestand , delicatesse blijven proeven.
Na deze primeur heb ik in verschillende landen tevergeefs geprobeerd om dezelfde finesse terug te vinden. Alle volgende ARRABBIATA pasta’s waren flauwe uitkooksels, slechte kopies, hopeloze klonen en in het beste geval smakeloze smurrie.
TOT Vandaag. 43 jaar na de openbaring kreeg ik vanavond in een klein Koerdisch restaurant in Ronse  of all places, een superlatieve vorm voorgeschoteld. Tranen met tuiten maar perfect! Op z’n Italiaans: OTTIMO.
En zo hoort het ook op een 60^e verjaardag!

THE END
26.03.2023

21.915

Morgen, 26 maart 2023, wordt het zomertijd. Dat betekent een uur minder slapen. Nog concreter: deze 26^e maart zal slechts 23 uren tellen! Om 02.00 uur wordt de klok namelijk met één uur verschoven naar 03.00 uur.
Balen!
Want op die dag word ik namelijk 60. Eigenlijk ben ik al 60 want net als bij het zomeruur loopt onze leeftijd altijd één jaar achter. We worden namelijk geboren op het jaar NUL! 60 betekent dat je al 60 jaar achter de rug hebt.
60 jaar! Dat zijn 21.195 dagen; 15 schrikkeldagen meegeteld.
WAT?
Is dat alles? Bijna 22.000 dagen? Meer niet?
Yep!
0ok al duurt het wel even om tot 22.000 te tellen, je raakt er sneller dan je denkt.
Gelukkig kan ik ook terugkijken op 1.893.456.000 seconden! Oef!
Maar die 21.915 dagen?
Het leven is kort.
Maak er dus het beste van!
Elke dag.

THE END.
25.03.2023

Lucky

Hier een kort verhaaltje voor de voetballiefhebbers.
Vandaag speelde de Belgische nationale ploeg, de Rode Duivels, voor het eerst in zes jaar onder een nieuwe trainer. Een lastige verplaatsing in Zweden werd zonder veel te zweten met 0-3 gewonnen. Helden van de match: Lukaky (drie goals) en Lukebakio (2 assists).
Kortom, als je naam begint met LUK, ben je bij de Rode Duivels LUCKY!

THE END
24.03.2023

Zakdoekje

Heb je dan de hele dag gewacht en niemand om een zakdoekje te leggen; nog minder om het te zeggen. Of hoe luidde dat spelletje ook weer?
Een beetje zingen terwijl je langs ene kring zittende kinderen huppelt.
Jeremiah dacht onwillekeurig aan dat liedje toen zijn dochter van veertien voor de zoveelste keer een vinger in haar neus stak. “Verdorie, Clarisse, je weet toch dat we zakdoeken hebben? Die dienen om te gebruiken, niet om te spelen.”
Met de vinger in de neus won Clarisse het daaropvolgende woordenduel.
Knap gedaan!

THE END
23.03.2023

Toet Toet

Wie kent de stoomtreinen nog? Die vol rook langs heide en vertes langs raasden terwijl de zwartgeblakerde machinist trots aan de hendel trok: “TOET TOET” ging het dan. Net als Thomas, de blauwe kinderlocomotief of de oude wagens die hoop en al sneller reden dan een doordeweekse jogger.
Het getoeter heeft allang plaatsgemaakt voor de piepende, snerpende claxons. En zelfs deze mag je bijna niet meer hanteren, toch niet ongestraft.
In de taal is ‘Toet Toet’ echter nog volop aanwezig: de Pajotters hanteren toet toe voor ‘Ja’ en ‘Nee’, al naargelang de intonaties en in talrijke dialecten betekent ‘toet toet’ zoiets als ‘toch wel’. Tenzij het gepaard gaat met hoofdschuddende alibi’s; dan betekent het ‘Toch niet’.
Enter Oekraïense vluchtelingen in Vlaanderen. Geen toeval want Flanders Fields zijn getuigen van een andere oorlog, een eeuw geleden alweer.
De eerste keer dat Yvan “Toet” zei, keek ik verrast op. De verwondering maakte dan plaats voor een scherpe observatie, want ik moest weten of het een bevestigende of ontkennende TOET was. Uit de andere zinnen en de context, begreep ik algauw dat ‘Toet’ een andere betekenis had. Mijn vriendin vertaalde en ik begreep het plots: wanneer Yvan ‘Toet’ zei, wilde hij ‘HIER’ zeggen. “Toet Toet” betekent dan zoiets als “HIER, HIER”.
Je moet er maar op komen. Zeker als je weet dat ‘pa’ vertaald wordt in ‘Tat’.

En zo vormde ik mijn eerste internationale grapje die fonetisch als volgt klinkt: “Toet Tat??? Toet ? Toet?” Je moet er maar op komen hé?!

THE END
20.03.2023

De wissel

Pa Delieven en Ma Tat leidden een rustig leven op het platteland tussen Lessen en Saint-Sauveur met hun vier kinderen die netjes naar school gingen en frequent thuiskwamen met een mooi rapport. Wat meer konden de trotse boerenouders wensen?
De dagen verstreken in rozegeur en maneschijn en de gerst- en roggevelden bleven bloeien zoals nooit tevoren. Dit had eeuwig kunnen duren, totdat een overijverige gemeenteambtenaar op zijn eerste werkdag per ongeluk de namen van beide ouders door elkaar haalde.

The End
19.03.2023

In alfabetische volgorde

Jujubeke Vanginderdeur was een vrolijke grijsaard. Leeftijdloos maar hyper actief. En vooral in voor grapjes. Hoewel je het niet altijd kon raden wanneer hij ernstig was of niet. Zodat je wel eerst zeker moest zijn, voordat je met één van zijn grapjes lachte.

Een ander nadeel was zijn spreekgewoontes. Hij hield ervan om in codes te praten. Dat maakte de communicatie met hem uiteraard zeer moeilijk! Maar hij lag er zelf niet wakker van. Zo zei hij toch!
   Op een dag, zaterdag om precies te zijn, was het weer zover. Jujubeke zwaaide de cafédeur open en riep luidkeels zijn bestelling: “een alfabetische volgorde met citroen graag”. De cafébaas en de weinige klanten op dat onzalig uur, klokslag 9 in de ochtend, keken hem verbaasd aan. Niemand had enig idee wat Jujubeke nu weer bedoelde.
   Intussen was de grijze man op een barkrukje gaan zitten. Hij grijnsde naar de duidelijk aarzelende man achter de toog: “Was ik niet duidelijk?”. Caféhouder Yvan, tevens eigenaar van frituur ‘De Zoute pakjes” en vaak verward met Michel, de eigenaar van frituur ‘Bij Yves’, keek hem meewarig aan. “Tja, als jij niet precies bent, kan ik je niet bedienen hé”.
   “Wat is er niet precies aan een alfabetische volgorde met citroen?” reageerde Jujubeke kalm.
   “Alles, behalve de citroen dan” luidde de repliek van Yvan.’

En zo ging het dovemansgesprek even door totdat Gerda, de vrouw van Yvan, even de keuken uit kwam met een zware kan: “R S T” zei ze.

Jujubeke jubelde: “Toch één iemand die het begrepen heeft!”.

The end
18.03.2023

Een eindeloos verhaal (bis)

Wanneer er geen woorden zijn om aan de stilte toe te voegen, is zwijgen het mooiste verhaal.

THE END

16.03.2023

Lees ook het vorige verhaal, als dat nog niet gebeurde!

Een eindeloos verhaal

Vandaag is het kortverhaal een eindeloos verhaal. Een onaffe verhaal. Het verhaal van een prachtige mens die geboren werd op 16 maart 2000, nu precies 23 jaar geleden. Het verhaal van de zoon van mijn vriendin en de zoon die ik nooit had. Die ik leerde kennen in 2016 en vier jaar later weer moest afgeven na een stom ongeluk waar we nooit de waarheid van zullen kennen.
Ondertussen blijven vrienden en familie kaarsen branden aan de spoorwegberm waar hij op 4 oktober 2020  overleed. Verloren leven, verloren kansen, verloren toekomst. Maar het licht dat hij altijd uitstraalde voor zijn moeder, voor zijn zus, voor zijn vriendin en voor zijn talrijke vrienden ging nooit verloren. Dat licht is blijven branden en straalt in onze herinneringen. Als een ster oneindig ver en toch zo dichtbij.
Een mooi verhaal kent een begin een midden en een hoopvol einde. Ook het leven van Witalij werd aldus een mooi verhaal. Veel te lang om hier neer te schrijven. Maar toch met een hoopvol einde. Want waar hij ook moge zijn, zijn moeder en ik blijven denken aan zijn vreugdevol Leitmotiv dat hij in alle omstandigheden glimlachend herhaalde: ‘Het is ok’.
De laatste keer dat wij mekaar zagen was tijdens het Grieks-Katholiek Kerstfeest op 6 januari 2020, gevolgd door het verjaardagsfeestje voor zijn moeder op 8 januari, in het koude Warschauw. Daarna vertrokken zijn vriendin en hij terug naar Wroclaw. Waar hij nooit meer zou weggaan.
Een jaar daarvoor had hij nog een week verbleven in Brussel en hadden we een spannende partijtje schaak gespeeld. Op enkele tellen van schaakmat belde zijn moeder op vanuit Polen. Daarna was ik de kluts kwijt, maakte de verkeerde zet en de gewonnen partij eindigde in een remise. Wat op zich een hele prestatie was omdat Witalij schaakkampioen was op zijn school. De beloofde terugmatch is er nooit van gekomen. Maar soms, als de nachtelijke hemel helder is en alle sterren glinsteren, knipoog ik naar boven en we weten beide dat we ooit weer een partij zullen spelen.
De nacht is donker, maar nooit zonder licht.
Het leven geeft ons altijd hoop.
Witalij heeft zijn leven hoopvol geleefd. En in die hoop gaan wij verder, elke dag opnieuw.
Gelukkige verjaardag zoon.

16.03.2023

De Potsierlijke Post (Het Vervolg)

Vandaag toog ik zoals afgesproken naar het Postkantoor. Mijn pakje werd nogmaals gewikt en gewogen! Resultaat: zelfde prijs. 4 euro 17 cent alsjeblieft. Ik wees op het zelfklevertje met als opschrift 'RETOUR wegens onvoldoende gefrankeerd'. "Hie rklopt dus iets niet" merkte ik wijsneuzerig op. 
   De dame aan het loket liep lichtelijk rood aan. "Ja, wellicht is de afmeting iets te groot'. Een tweede wik en weeg en ja hoor, de breedte van het pakje was één millimeter te groot. Kom dat tegen. Ik zuchtte en haalde mijn portefeuille boven. "In dat geval betaal ik de opleg en kan mijn pakje weer op weg".
   De rode dame werd paars. "Nee, dat gaat, niet je mag de frankering niet opnieuw gebruiken! Je moet de zending opnieuw doen, in een andere omslag, als pakketje met een barcode."
   Ik staarde terug. "Wablieft? ik verstuur een pakje, de post geeft mij een prijs op, ik betaal netje sen nu zegt u mij dat ik voor niets betaald heb? Wat is er gebeurd met 'niet tevreden, geld terug of zoiets?"
   Mevrouw ultraviolet schudde onverbiddelijk het hoofd: "Nieuw pakje".
    Ik had vandaag geen zin in ruzie. Bovendien was het al half zes. ' s Avonds. Ik liep bijgevolg weer huiswaarts, ondertussen snode plannen smedend. De post-post saga zal heuglijk zijn! Morgen beter!

The End

14.03.2023

De Potsierlijke Post

Vorige woensdag stuurde ik een exemplaar van mijn roman naar een bekende Belgische schrijfster. Boekje in een nette omslag, dichtplakken, adres mooi uitschrijven en hop naar het postkantoor! Een behulpzame bediende woog het pakje. Het verdict was 4 euro 17. Zo gezegd, zo betaald.
   Vandaag, 6 dagen later, vrolijk fluitend van het werk teruggekomen. Even een blik werpen in de brievenbus. Wat krijgen we nou? De verzending die ik netjes betaald had, was door de Belgische Post in Antwerpen teruggestuurd wegens ‘onvoldoend gefrankeerd’.
   Wablief? De Belgische Post in Ronse weegt en laat betalen, en diezelfde Post, zij het in een andere stad, zegt dat het niet voldoende was.
   Je kan mij veel wijsmaken, maar volgens mij geldt net als bij het kaarten ‘TAFEL PLAKT’: hetzelfde bedrijf dat mij het eerste bedrag liet betalen, kan mij bezwaarlijk nu een ander bedrag opsolferen. Gedane zaken nemen geen keer. Bovendien, als zij het zelf niet weten, hoe moet ik het dan zelf weten?
   Morgen ga ik terug en zal niets vragen. Enkel een bevelletje geven:’Opsturen die Zwik! Nu!’

THE END
13.03.2023

Maak je eigen verhaal...

Vandaag publiceer ik een mooie foto.
Verzin er zelf je verhaa bij!
Stuur je verhaal door.
Het mooiste verhaal zal ik morgenavond hier publiceren!
Succes
12.03.2023

Wie komt uit de kast?

Jeanette had net het licht uitgedaan. Fiel, haar echtgenoot,  vloekte en stond op. Hij drukte op de schakelaar en de lamp floepte weer aan. “Wat krijgen we nou?”, vroeg zijn vrouw. Fiel wees naar een van de deuren van de kleerkast en draaide zich om: “Die deur is niet dicht !”. Jeanette staarde verbaasd terug: ”Ja, dat zie ik ook. Nou en wat dan nog?”. Haar man zuchtte hard: “Je mag s nachts nooit een kastdeur laten openstaan. Wat in de kast zit, blijft in de kast!”.
   Hij slofte naar de openstaande deur en deed de kier toe. “Zo, dat zit goed’, mopperde hij en ging terug in bed liggen, “Nu mag het licht uit”. Zo gezegd, zo gedaan en Jeannette trok aan het lampenkoordje. Enkele tellen later was de kamer gevuld met vrolijk gesnurk.
   Om half zes ging de wekker af. Fiel stond stilletje op. Een uurtje later verdween hij langs de voordeur, op naar z’n werk.
    Twee uur later stond Jeanette op haar beurt op. Hevig geeuwend. Ze zag de kastdeur weer openstaan en lachte. “Haha, dat heeft ie dan mooi niet gemerkt.” Ze deed haar fluogele pantoffels aan en liep naar de badkamer. Van binnen in de kast werd haastig een kleine touwladder naar boven gehaald. Een piepklein stemmetje schaterlachte “Nou dat heeft ze dan mooi niet gemerkt”.

THE END
11.03.2023

Madame McAdam en haar Gentleman

Mevrouw McAdam was van Franse afkomst, al woonden ze al sinds jaar en dag in Oudenaarde, dat ze vermakelijk ‘Vielle Terre’ noemde. Een kranige madame, want ze was een fervente chauffeur. Die al zowat een halve eeuw boeteloos rondreed.
   Haar autocarrière  startte met een echte Mercedes. Daarna was het een BMW. Omdat deze Duitse wagen een merknaam betrof en geen Argentijnse voornaam, verzon ze maar zelf een naam. En het werd ‘Richie’, wellicht vaagweg afgeleid van Bayerische… De Volkswagen die volgde, heette ‘Jules’, een volkse naam. De Ferrari noemde ze Porsche en de Porsche ‘Enzo’. Eenmaal haar budget sterk inkromp werd het ‘La Souris’ voor de Renault en uiteindelijk de Mitsubishi SUV: die werd ‘haar gentleman’.
    Gisteren had ze haar Gentleman voor het eerst in de regen laten overnachten in plaats van hoog en droog in de garage. Hijzelf vond het maar niks, zo’n permanente ijskoude douche. Ook al blonk hij de volgende dag in de zon en waren de vier banden netjes afgespoeld. Hij bleef de hele dag mekkeren en mokken.
    De start lukte niet meteen, het gaspedaal werkte niet mee, de ruitenwissers haperden en de vering was in staking. De wraak van de Gentleman was voelbaar maar beperkt. Ook hij had namelijk zijn manieren. Passend bij zijn naam. Uiteraard.

The End
10.03.2023

Vermaledijd

Waar is de tijd, toch heengevlogen
vermaledijd, maar de tranen konden drogen
waar ben je nou, we kunnen enkel gissen
we staan in de kou, omdat we jou hard missen

ik geef het toe, ik zat helemaal fout
met deuren toe, en een kop van hout
niet omgekeken, dat valt niet uit te leggen
kansen verkeken, wie zal het nu nog zeggen

Je was kampioen, ‘k  zie nog al die bekers
de tijd van toen, zo is het leven zekers(t)
je bent te snel, van ons heengegaan
zonder vaarwel, zie ons hier nu staan

waar is de tijd, toch heengevlogen
vermaledijd, maar de tranen konden drogen

in de taverne, ied’reen deed graag stoer
decor Jules Vernes, met wat voetbal op de koer
eindeloos troeven, het gevloek aan alle tafels
’t was mooi vertoeven, met bier en suikerwafels

ik heb vannacht, opeens liggen dromen
je stond op wacht, tot iemand zou langskomen
‘k zie al die beelden tussen de wolken drijven
het was een weelde,  voor altijd te beklijven

waar is de tijd
toch heengevlogen
Vermaledijd
maar de tranen konden drogen
toch voor even.

09.03.2023

Raar maar waar

Wellicht klinkt het raar
maar
dit gedichtje is waar
mijn naam is Blanquart
zowaar
en het is pas nu dat ik bedaar
na het bezoek voorwaar
aan Boerderij de Paillart
wilde ik gaan naar
de winkel voor een nieuwe gitaar
ik was ‘en retard’
vandaar
nu een gevoelige snaar
miljaar.


the end

Kinder-Surprise

Het was het jaar onzes here 2023, 7 maart, omstreeks half zes ’s avonds. Zoals elke werkdag rond dat uur zat Charles-Louis Lemaître op de trein Oudenaarde-Ronse. Nou ja, zat, hij hing eerder. Moe van een lange werkdag tussen zijn collega’s die hem voortdurend met vragen bestookten. Logisch, want als senior-ingenieur in het bedrijf van een verre neef, Jacques d’Autel, was het beantwoorden van acute vragen zijn voornaamste taak. Leuk, interessant maar vooral vermoeiend.
   De treinrit duurde slechts tien minuten; te weinig om in te dommelen, teveel om met de duimen te draaien. Charles-Louis spendeerde deze tijd dan ook vaak met het luistervinken, zijn favoriete hobby. En als de nood het hoogste was, kon hij tevens liplezen.
   Vandaag waren zijn buren twee kinderen, een jongen en een meisje. Hij schatte hen 14 of 15. Deze gok duurde echter niet lang. De twee waren namelijk verwikkeld in een dialoog over de beste aanpak voor het snel aanleren van Engelse zinnen door leerlingen in het secundair onderwijs. Niet echt het thema van tienergesprekken.
    Charles-Louis ging rechtop zitten om beter te luisteren. Halfweg de rit had hij het plots door. De twee medepassagiers bleken twintigers die een lerarenopleiding Engels-Nederlands volgden. Surprise! Geen kinderen.
    En onze ingenieur voelde zich plots eeuwenoud.

THE END

07.03.2023

De sneeuw van de eeuw

De eeuwige sneeuw ligt hoger dan België. In de Alpen bijvoorbeeld, en de Pyreneeën, om in Europa te blijven. In de lage landen moet je dan tot de winter wachten. Al durft het af en toe ook in de lente of herfst te sneeuwen.
   Dit jaar nog niks gezien, tenzij een vleugje natte vlokken tijdens een verloren ochtendspits. Witte daken. Kon ook van nachtvorst komen, al hebben we deze koning evenmin vaak gezien de laatste tijd.
   Deze week zou het anders worden. De weerappjes voorspelden deze ochtend natte sneeuw gevolgd door het echte spul. Viel dat even tegen. Leuk zonnetje tijdens de middagdutjes, de ochtend was gewoon grijs geweest. En nu, nu de avond allang gevallen is, regent het.
   Mijn overbuur maande mij aan tot rust; volgens hem zou het daarna wel sneeuwen. Ik keek hem verbaasd aan. Wist ie het dan niet? De eeuwige waarheid… Na regen komt geen sneeuw, maar zonneschijn.
    Einde winter.
    Einde verhaal.
06.03.23

De perfecte cake

Vandaag nam ik een hapje appel-braambessencake. En dan nog één, en nog één. Voordat ik het goed en wel besefte, had ik de helft van het bord opgepeuzeld. En dat zonder natriumglutamaat of hoe heet die smaakversterker ook weer? Die waarvan je helse jeuk krijgt.
   Ik riep er mijn vriendin bij en vroeg naar alle ingrediënten van het smaakvol dessert dat inmiddels zwaar gehavend was door mijn vorkgeprik.
   Het antwoord leidde mij tot een geweldig inzicht: dit was de perfecte cake, zonder meel, zonder eieren, zonder melk en zonder boter (ik ben al elf jaar vegan, dan helpt dat wel) en toch absoluut onevenaarbaar.

De uitleg is eenvoudig: vorm en inhoud kloppen precies. De gebruinde gierst is krokant, de appels zijn zacht, de braambessen smeuïg, de gedroogde cranberries taai maar doenbaar en de haver smelt zachtjes in je mond. Het geheel is consistent en valt niet uit elkaar. Voor ieder wat wils.
   En dan heb je de smaken. Eerst proef je de zilte gierst. Voordat je hersenen je zoutgeheugen bereiken, ben je al verder en aanvaard je de vage bitterheid van de haver, snel overschakelend naar de zure, wildgeplukte bramen om te eindigen in de zoete verlossing van de appels. Voor de perfectionisten, ja ook de recent ontdekte smaak UMAMI is vertegenwoordigd in het hartige eindresultaat.
   Eens in je leven heb je het perfecte zoethoudertje.  Onthoud de naam van de creator, Switlana.
   She’ll be back!

THE END
05.03.2023

Jean.
corrector: Jeroen De Smet

Uren later, zijn ouders waren eveneens opgestaan, vroeg zijn moeder waarom het zou koud was. Jordy legde de situatie uit: dit werd op begripsvol geknik onthaald.

En de vlieg deed niemand kwaad.


THE END
04 03 2023

Venkel

Carlo was een fitte zestiger. Altijd in voor een stevige fietstocht doorheen heuvels en dalen, of een streepje jogging met dertigers. Zolang de inspanning de moeite was, deed hij enthousiast mee. “Ik ben nog lang niet versleten” was zijn Leitmotiv.
   Op een dag verzwikte hij zijn rechtervoet, stomweg bij het oversteken. De huisarts keek bedenkelijk en stuurde hem naar de orthopedist, de welbekende dokter Gustaaf Beenhakker. Die staarde algauw beduusd naar de Röntgenfoto’s en dan naar Carlo. “Tja, zonder operatie zal je nooit meer normaal kunnen lopen. Maar wees gerust, een half uur sleutelen aan je pezen onder partiële narcose en na enkele weken revalideren, zal alles weer normaal zijn.”
   Zo gezegd, niet zo gedaan . Want Carlo had een gloeiende hekel aan ziekenhuizen, en alles wat daarbij komt. Chirurgen moesten ver van zijn lijf blijven en tot nu toe was dat goed gelukt. Het kostte al zijn vrienden en zijn vriendin zeker tien dagen om hem te overtuigen dat de kleine ingreep noodzakelijk was. Uiteindelijk zwichtte hij nadat zijn zoon hem vroeg of hij dan liever met de gepensioneerden wou sporten…

En zo geschiedde. Op een zonnige lentedag trokken Carlo en zijn partner naar het ziekenhuis, stipt op tijd voor de opname in de dagkliniek. Na de invulling van een stapel papier en ontelbare vragen, kreeg hij een polsbandje met zijn persoonlijke code en geboortedatum, een folder met nog meer papier en hij kon de lift nemen naar de derde verdieping.
   De liftdeur gleed open en een enthousiaste verpleger stond al klaar, met wapperende handen. Carlo bleef stokstijf staan. Enkele tellen later draaide hij zich om en liep vliegensvlug de trappen af. Zijn vriendin wist niet wat er gebeurde; zij verontschuldigde zich bij de sip kijkende verpleger en nam de lift terug naar de begane grond.
   Buiten trof ze Carlo aan, die licht mankend naar de wagen liep. “Wat is er aan de hand, liefje?” . De zestiger hield halt en sprak slechts één woord uit. “Finocchio”. Zijn partner was stomverbaasd. Niet dat haar Italiaans schitterend was, maar ze verstond het wel. “VENKEL??? Wat bedoel je daar nu mee?”
   Carlo grijnsde, hij nam zijn linkeroorlel tussen duim en wijsvinger en herhaalde “Ja, VENKEL. Nooit van mijn leven.”, en stapte de wagen in.
   Zoveel jaren later fietst Carlo nog altijd rond, alleen het joggen verloopt moeizaam met die manke voet. Zijn vriendin heeft het nooit begrepen.
   De lezer wellicht wel!

THE END

02.03.2023

Jean Blanquart
(corrector Jeroen De Smet)

De klucht van de grijze lucht

Stefania houdt alleen van zonneschijn. Zij verfoeit regen, kou en grijze wolken. Witte wolken kan zij evenmin smaken, tenzij ze een minderheid vormen in een azuren hemel. Dan worden het schapenwolken die rustig dobberen in een zee van vrede.
   Op haar werk heeft zij haar bureauruimte dan ook volgestouwd met foto’s en schilderijen van zomerse taferelen. De baai van Sorrento vormt de basis van haar screensaver. En haar stoel is knalgeel, het bureau oranje en haar laptop vuurrood. Een ondergaande zon kan zij immers eveneens appreciëren.

Deze woensdagochtend werd haar werkroutine danig verstoord door een snood berichtje in een opdringerig venstertje: “Uw geheugenruimte is vol gebruik uw Cloud”. Foeterend probeerde Stefania het onding weg te klikken, maar dat lukte niet.
   Ten langen leste trok zij ten oorlog tegen de digitale duivel en voerde een fabriek reset uit. Nu was alles perfect; de geheugenruimte weer 100% beschikbaar. Glunderend keek ze naar haar scherm dat nog steeds uitkeek op de Vesuvius in de verte.
   Haar baas kwam aangerend. Zijn gelaat vuurrood van inspanning en verbazing. “Wat heb je nou weer gedaan, Stefania?”. Zijn ondergeschikte keek hem aan: “Ik heb alles herschikt. Nu kan ik weer verder werken.”
   “Ja maar, ja maar” stamelde haar overste, “Nu ben je al je werk kwijt. En wij ook. Waarom heb je dat nu gedaan?” Hij jammerde er op los.
   Stefania verschoof haar stoel en stond op. “Je weet toch dat ik niet van slecht weer houd, dus wat is jouw probleem nu ?” Ze slofte naar de cafetaria en keek niet meer om.
   Op haar bureau lag een vertaalwoordenboek Engels-Nederlands, openslagen op bladzijde 98. Onder de letter C was het woordje ‘Cloud’ met rood doorstreept.

The End
01.03.2023
Jean Blanquart
corrector: Jeroen De Smet

28.02.2023

Heb je niets beters dan gele veters?

Jakob was een fervente aanhanger van de Kringloopwinkels in de Vlaamse Ardennen. Met zijn Renault Modus tufte hij elke week langs alle vestigingen tussen Oudenaarde en Kortrijk. Met zijn sappig Duitse tongval noemde hij zijn favoriete stekken ‘Kringelwinkels’, dat klonk beter, oordeelde hij.
   In tegenstelling tot de meeste tweedehandswinkels elders vormen  de Kringwinkel een unieke biotoop waar enkel ‘nippertjes’ te vinden zijn. In mensentaal: spullen of kleren die nipt tweedehands zijn. Soms staan er zelfs gloednieuwe rokken, truien of vesten te koop, wanneer de vorige eigenaar, meestal een eigenares, zich plots bedacht. Wegsmijten? Nee, dan maar liever de kringwinkel bevoorraden, waar nieuwtjesjagers elke ochtend paraat staan om het kaf van het koren te scheiden.
Grappig genoeg staan ze aan de deur te trappelen zij aan zij met de antiquairs die voor een prikje oude meubels opladen om ze later in hun winkel te pimpen met duizenden procenten winst. Jakob had zo al eens vier prachtig versierde oude stoelen gekocht voor  10 eurocent het stuk. Voor eigen gebruik.

Deze dinsdagavond was Jakob tevreden teruggekeerd van zijn letterlijke winkelronde. Hij had onder meer een paar gloednieuwe Hermes sneakers gescoord voor 7 euro. Nieuwprijs 650 euro! Wellicht had de oorspronkelijke koper zich vergist in kleurkeuze: groen en geel was inderdaad niet zo mooi. Maar wie maalt erom als de schoenen perfect zitten?
   Wel, Jakob’s schoonvader Yuri maalde en baalde. De sneakers waren namelijk voor hem bedoeld. Als Oekraïense vluchteling had hij immers nood aan nieuwe kleren en sportspullen. Maar de kleuren zinden hem niet! “Pff, wat moet ik er nu mee?”, zaagde hij. “GELE VETERS! Wat een ellende!”
    Zijn schoonzoon keek beteuterd. Totdat hij plots een ingeving kreeg. “Pa”, zei hij. “GEEL is toch prima: dat is de helft van de Oekraïense vlag. Als je dan blauwe Jeans draagt, past het plaatje precies: een ecologische Oekraïener. Blauw, geel en groen.”
    Yuri fleurde helemaal op. “Je hebt gelijk, er is niets beters dan die veters!”

THE END

Jean Blanquart

(corrector Jeroen De Smet)